သတင္းေထာက္ ဘ၀တုန္းက အေတြ႕အႀကံဳေလးေတြ ျပန္ေရးမလား စဥ္းစားေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၇ ႏွစ္ ၈ ႏွစ္က အေၾကာင္းေလး သတိရမိလို႔ ခပ္လြယ္လြယ္ေခါင္းစဥ္ေလး ေပးၿပီး ေရးလိုက္မိတာပါ။

အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္က မႏၲေလးၿမိဳ႕ အေျခစိုက္ သတင္းစာ တစ္ေစာင္ရဲ႕ အက်ိဳးေဆာင္ သတင္းေထာက္ေလး ေပါ႔။ အေမ႔ဘက္က အဘြားရဲ႕ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳး ျမင္းၿခံသား ဗိုလ္မွဴးႀကီး တစ္ဦးကလည္း ၀န္ႀကီးဌာနတစ္ခုမွ ဒု-၀န္ႀကီး တာ၀န္ ယူေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ႔။ ေရစက္ဆံုခ်င္ေတာ့ သူရဲ႕ အထက္အညာ ခရီးစဥ္ တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္က သတင္းလိုက္ယူ ျဖစ္တယ္။

မုံရြာ အထက္အညာ ခရီးစဥ္ တစ္ေလ်ာက္ သူနဲ႔အတူ လိုက္ရတယ္။ တစ္ေနကုန္ သူ႕ေဘးမွာ ဓါတ္ပံု႐ိုက္လိုက္၊ ဘာေတြေျပာလဲ လုိက္မွတ္လိုက္ေပါ႔။ သိတဲ့အတိုင္းပဲ သတင္းေရးေတာ့ “..လိုအပ္သည္မ်ားကို လမ္းညႊန္မွာၾကား သြားပါသည္” ဆိုၿပီး ေရးလို႔ရေအာင္ေလ။ ကိုယ္ေရးခ်င္တိုင္း ကိုယ္အာေဘာ္နဲ႔ကိုယ္ ေတာ႔ ေရးလို႔မရပါဘူး။ သတင္း ထည့္မွာကလည္း ပုဂၢလိက သတင္းစာ/ဂ်ာနယ္ မဟုတ္ေတာ့ ညေရာက္ရင္ ျပန္တင္ျပရတယ္၊ ဘာေတြ ေရးၿပီး ဘာေတြ မေရးရဘူးလဲေပါ႔။

အဲဒီေန႕ညက မံုရြာမွာ ညအိပ္တယ္။ ဒု၀န္ႀကီး အခန္းထဲမွာ သူရယ္၊ သူ႕ရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ သတင္းေထာက္ ေပါက္စေလးရယ္ေပါ႔။ ကုိယ္ေရးထားတဲ့ အၾကမ္းမွတ္စုေလးေတြကို ျပန္ေခ်ာၿပီး ကိုယ္ေရးအရာရွိကို ျပရတယ္။ ဒီလိုေရးမယ္၊ ဒါေတြေရးမယ္ေပါ႔။ သူကလည္း သူကိုယ္တိုင္ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္တဲ့ဟာေတြကို အဘ ဒါေတြ ေရးရမလားေပါ႔ တဆင့္ ျပန္တင္ျပရတယ္။ (ဟီး အမွန္က သံုးေယာက္စလံုး တစ္ခန္းထဲမွာ)

အဲဒီအခ်ိန္မွာ မံုရြာက ဧည့္ခံေၾကြးေမြးေရး တာ၀န္ရွိသူေတြ အခန္း၀မွ ျပဴတစ္ျပဴတစ္နဲ႔ လူရိပ္လာျပတယ္။ အထဲလည္း ၀င္မလာရဲဘူးနဲ႔ တူတယ္။ ကိုယ္ေရးအရာရွိက ျမင္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လုပ္လက္စေလး ခဏရပ္ၿပီး ဘာလဲလို႔ အခန္း၀ ဘက္ ထြက္ၿပီး ေမးတယ္။ လာတဲ့သူေတြကလည္း အသံေလး ခပ္အုပ္အုပ္နဲ႔ “ဟို မနက္စာ ၀န္ႀကီးအတြက္ ဘာစီစဥ္ရမလဲလို႔ပါ” လို႔ ေမးတယ္။ ကိုယ္ေရးအရာရွိက အထဲျပန္၀င္လာၿပီး ခပ္႐ို႕႐ို႕နဲ႔ပဲ “အဘ မနက္စာ ဘာစီစဥ္လိုက္ရမလဲ ခင္ဗ်” ေပါ႔။ ဒု-၀န္ႀကီးက သေဘာေကာင္းပါတယ္။ “ေအးကြာ အညာဘက္ေရာက္တုန္း နန္းႀကီးသုပ္ေလး စားရရင္ ေကာင္းမယ္နဲ႔ တူတယ္ကြ” ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။ ကိုယ္ေရးအရာရွိက အခန္းေပါက္၀ ေခါင္းေလးျပဴၿပီး နန္းႀကီးသုပ္ စီစဥ္လိုက္ ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျပန္ခ်ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ လာေမးတဲ့သူေတြက မႏၲေလး နန္းႀကီးသုပ္ ဘယ္အရြယ္ရွိလည္း မသိတာလား၊ ေသျခာခ်င္တာလား မသိဘူး ေမးခြန္းတစ္ခု ထပ္ျပန္တက္လာတယ္။ “နန္းႀကီးက ဘယ္အရြယ္ႀကီးရမွာလဲ” လို႔ အဲဒါနဲ႔ ကိုယ္ေရးအရာရွိကလည္း အထဲ ျပန္၀င္လာၿပီး “အဘ နန္းႀကီးက ဘယ္အရြယ္ ႀကီးခိုင္း လိုက္ရမလဲ”လို႔ ေမးျပန္တယ္။ လူႀကီးက “ဟာကြာ နန္းႀကီးသုပ္ပါဆို နန္းႀကီး ႀကီးႀကီးေပါ႔ကြာ” ဆိုၿပီး ေျဖလိုက္တယ္။ အရာရွိလည္း နန္းႀကီး ႀကီးႀကီးတဲ့ဆိုၿပီး လာေမးတဲ့သူေတြကို အသံခပ္မာမာေလးနဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီမွာက မနားရေသးဘူးေလ အလုပ္က လုပ္လက္စတစ္ဘက္နဲ႔ ဆိုေတာ့။

ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္သလို ျဖစ္သြားတဲ့ ကိစၥေလးက ေနာက္ေန႔ မနက္ ႏိုးလုိ႔ မနက္စာ စားေတာ့မွ နည္းနည္း ဆိုင္သလို ျဖစ္သြားမွန္း သိရတယ္။ မနက္ႏိုးေတာ့ ကိုယ္လည္း အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ၿပီး ေကၽြးမယ္သူ႕ လာေခၚတာ ေစာင့္ေနရတာေပါ႔။ လူႀကီးက မစားရေသးဘူးနဲ႔တူတယ္။ မနက္စာ စားပြဲျပင္ထားတာေတာ႔ေတြ႕တယ္၊ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ ဘယ္သြားစားရမွန္း မသိဘူး။ အျပင္ထြက္စားလို႔ကလည္း မရဘူးေလ။ ယာဥ္တန္းနဲ႔ လိုက္ရမွာဆိုေတာ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့လို႔ကလည္း မရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ လူႀကီးက မနက္စာစားဖို႔ ထြက္လာၿပီး စားပြဲမွာထိုင္လို႔ တဆက္ထဲပဲ သူက သေဘာေကာင္းတယ္ “ဟာ သတင္းအဖြဲ႕ေတြ ေခၚေလကြာ၊ တစ္ခါ ထဲ စားေလ၊ သူတို႔လည္း အေရးႀကီးတယ္၊ ငါနဲ႔ တစ္ေနကုန္ ေလွ်ာက္လိုက္ရမွာ” ဆိုေတာ့ ဧည့္ခံေရးအဖြဲ႕က ျပာျပာသလဲနဲ႔ လာၾကပါေပါ႔။ အဲဒီက်မွ မေန႔ညကေမးတဲ့ နန္းႀကီးမုန္႔ဖတ္ ဘယ္ေလာက္ႀကီး ဆိုတာ ေတြ႕ရေတာတယ္။ တူနဲ႔ စားလို႔ မရဘဲ ဓါးနဲ႔လွီးၿပီး ခရင္းနဲ႔ ထိုးစားရမယ့္ အရြယ္ မုန္႔တီကိုျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဘယ္လိုစားရမွန္း မသိျဖစ္သြားတယ္။ လူႀကီးက မုန္႔တီကို ခရင္းနဲ႔ ဟုိဘက္ က ထိုးလိုက္ ဒီဘက္က လွဲ႕ထိုးလိုက္ လုပ္ရင္း မင္းတို႔ မုန္႔တီ ႀကီးလွႀကီးလားကြဆိုေတာ့ ေဘးက အရာရွိႀကီးက အားရ၀မ္းသာနဲ႔ “အဘက ႀကီးႀကီးဆိုလို႔ စပယ္ရွယ္ လုပ္ထားတာတဲ့”….။

လူႀကီးက ဘာျပန္ေျပာလဲေတာ့ ထည့္မေရးေတာ့ပါဘူး…။ ဟီး ဟီး ….။ အဲဒီ ၀င္ေျဖတဲ့ သူေတာ့ မ်က္ႏွာႀကီး မဲသြားေရာ။ ျမန္မာစကားပံုတစ္ခု သြားသတိရမိတယ္ “ၾကက္တူေရြးက ေတာ္ေတာ္ မယ္ေဘာ္က ကဲ” တဲ့။

အဲဒါနဲ႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ျပန္ေျပာျဖစ္တာေပါ႔။ အဲဒီေတာ့ အေဖက ေျပာတယ္။ လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္ကလည္း ဒီလိုပါပဲကြာတဲ့။ ပါတီဥကၠဌႀကီး ပုဂံေညာင္ဦးလာေတာ့ သီရိပစၥရာ ဟိုတယ္မွာ တည္းသတဲ့။ မနက္ ႏိုးလို႔ မနက္စားစားခ်ိန္မွာ ဥကၠဌႀကီးက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ “ငါ႔ ေခါင္းရင္းက သစ္ပင္မွာ ေတာက္တဲ့ ရွိတယ္နဲ႔ တူတယ္ကြ၊ မေန႔ညက အဲဒီအေကာင္ႀကီး တစ္ညလံုး ေအာ္ေနတာ..” ဆိုၿပီး။ ၿပီးေတာ့ ေျပာၿပီး ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေပါ႔။ သူလည္း တစ္ေန႔ကုန္ စစ္ေဆး စရာ ရွိတာ လိုက္စစ္ေဆး၊ ဘုရားေတြ လိုက္ဖူး၊ ညေနမွ ဟိုတယ္ျပန္လာၿပီး တစ္ည အိပ္တာေပါ႔။ ေနာက္ေန႔ မနက္ မနက္စာ စားခ်ိန္က် ဟိုေတာက္တဲ့ႀကီး မေန႔ညကေတာ့ မေအာ္ေတာ့ဘူးကြ၊ ဘာလို႔လဲ မသိဘူး” ဆိုၿပီး စကားစေတာ့ မုန္႔တီႀကီးႀကီး လုပ္တဲ့သူလိုပဲ ေဘးက ၀င္ေျဖတယ္။ “အဘ ည အိပ္မရဘူးထင္လို႔ သစ္ပင္ပါ ခုတ္ၿပီး ေတာက္တဲ့ႀကီး ရွင္းထားပါတယ္” တဲ့ ..။ ကဲ အစီအမံေတြ ေကာင္းတာေလ။ ၀ဋ္က ခ်က္ျခင္းလည္တာ ေတာက္တဲ့လည္း ဘံုေပ်ာက္လို႔ ဘယ္ေရာက္မွန္း မသိသလို အဲဒီ သစ္ပင္ခုတ္တဲ့သူလဲ အမ်က္မာန္ အရွခံရၿပီး ဘယ္ဌာန ေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ၾကဘူးတဲ့။

ဟိုး… ေခတ္ေဟာင္းက ဟာေတြ ေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္ မွာေတာ့ မုန္႔တီႀကီးႀကီးလည္း မလုပ္မိေစနဲ႔ ေတာက္တဲ့ သစ္ပင္လည္း မခုတ္မိၾကေစနဲ႔ေပါ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တိက်တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြေပၚမွာပဲ အေျခခံရင္း အလုပ္လုပ္ၾကတာေပါ႔လို႔ ေျပာရင္း….။

ခရစ္သကၠရစ္ ျပကၡဒိန္အရ ဒီေန႔ ဇူလိုင္ ၂ ရက္ေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ ေမြးေန႔ပါ။ ၁၉၇၄ ဆိုတဲ့ ကာလကေန ေရတြက္ခဲ့ရင္ ၃၄ ႏွစ္ ျပည့္သြားၿပီ။ လူသက္တမ္းကို ၈၀ ႏွစ္ သတ္မွတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ သံုးခ်ိဳးတစ္ခ်ိဳးေက်ာ္လို႔ တစ္၀က္နားနီးလာၿပီ။ ၇၀ ႏွစ္သက္တမ္း လို႔ သတ္မွတ္ရင္ ထက္၀က္ေရာက္ၿပီေပါ႔။ မေျပာေကာင္း ေျပာင္းေကာင္း ၆၅ ႏွစ္လို႔ ေတြးလိုက္မိရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေနခ်ိန္ တစ္၀က္ေတာင္ မက်န္ေတာ့ပါလား…။ ဘာေတြလုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ…။ ဘာေတြ လုပ္ရဦးမွာလဲ…။ သူတပါး အတြက္လား…။ ကိုယ္႔အတြက္လား…။ ဒီဘ၀ ကံၾကမၼာအတြက္လား…။ ေနာက္ဘ၀ သံသရာအတြက္လား….။

၃၅ ႏွစ္ဟာ လူႀကီးလို႔ ေျပာလို႔ မရေပမယ့္ လူငယ္ေလး တစ္ဦးေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ႏုဖတ္ေနတဲ့ စိတ္ႏွလံုး မဟုတ္ေတာ့တာကို စာေရးဆရာေတြက ဒဏ္ရာေတြလို႔ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ၾကသလို တကယ္ေတာ့ သဘာေတြလို႔ ေျပာရင္လဲ မမွားပါဘူး။ ၃၄ ႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြ သင္ယူခဲ့မိလဲ..။ ဘာေတြ ရခဲ့သလဲ…။

ျပန္ၾကည့္ရင္ ၁၉၇၄ မွာ လူျဖစ္တယ္။ အမိအဖရဲ႕ ေကၽြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေက်ာင္းေနခဲ့ရတယ္။ ၁၉၉၀ မွာ သာမန္ပဲ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေအာင္တယ္။ ဘာဂုဏ္ထူးမွ မပါဘူး။ အမွတ္ ၆၀ ေက်ာ္တာဆိုလို႔ အေဖရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ျမန္မာစာဆရာ ဦးမ်ိဳးေအာင္ (အခုေတာ့ အကယ္ဒမီ ဒါ႐ိုက္တာ ၿငိမ္းမင္းေပါ႔) ရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ ျမန္မာစာ ၆၉ မွတ္နဲ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၀ါသနာပါတဲ့ သခ်ၤာက ၇၈ မွတ္ ဒါေလးပဲ ရွိတယ္။ က်န္တာေတြက ၄၀ ေက်ာ္ ၅၀ ေက်ာ္။ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ အတိုင္းပဲ မႏၲေလး ၀ိဇၨာ/သိပၸံ တကၠသိုလ္ တက္ခြင့္ရတယ္။ ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္က စာၾကည့္စားပြဲကေန ျမင္သာတဲ့ နံရံမွာ အားလံုးက All D ထြက္ရမည္။ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ရမည္။ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ရမည္လို႔ စာတမ္းေတြ ကပ္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အားက်မခံ ငါသည္မုခ် ၀ိဇၨာ/သိပၸံ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ျဖစ္ရမည္လို႔ စာကပ္ၿပီး အိပ္ခဲ့တဲ့သူေပါ႔။ ဟုတ္တယ္ေလ…။ အေဖက သူတက္ခဲ့တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ တကၠသိုလ္ႀကီး အေၾကာင္း ခဏခဏ ျပန္ေျပာတာကိုး…။ ၿပီးေတာ့ ဆရာ ဇ၀နရဲ႕ ေကာလိပ္ဂ်င္ စာအုပ္ကိုလည္း ဖတ္ထားေတာ့….။ ကံေကာေတာအစား. တမာေတးတခက္နဲ႔ အညာေက်းလက္က မန္းတကၠသိုလ္ ဆိုတာကို ႐ူးခဲ့တာေပါ႔။

တကၠသိုလ္၀င္တန္းေတြ ေလွ်ာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အမွတ္က သတၲေဗဒ ရတယ္။ အေဖကလည္း သတၱေဗဒနဲ႔ပဲ က်ာင္းၿပီးတယ္။ သူတို႔ ေခတ္တုန္းကေတာ့ သတၱေဗဒက အမွတ္မ်ားတယ္ဆိုလား။ ကၽြန္ေတာ္ေခတ္မွာေတာ့ ေအာက္မွာ ႐ုကၡေဗဒ တစ္ဘာသာပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တက္ခ်င္တာက သခ်ာၤ။

သတၱေဗဒမွာ ခံုအမွတ္က ၅။ ပထမ စတက္တဲ့ေန႔ အခ်ိန္ဇယား စကူးတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ျပသနာစေတာ့တယ္။ သတၱေဗဒမွာ သခ်ာၤမပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သခ်ာၤ အရမ္း တြက္ခ်င္တာ။ အဲဒါနဲ႔ စံုစမ္းလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အမွတ္က သခ်ၤာ မိုင္နာပါတဲ့ ဓါတု ေဗဒ ကိုမီတယ္။ ေျပာင္းေလွ်ာက္လို႔ရတယ္တဲ့။ တဆက္ထဲမွာပဲ ပထမႏွစ္မွာ ဂုဏ္ထူးထြက္ရင္ ထြက္တဲ့ ဘာသာ ေျပာင္းလို႔ရတယ္ဆိုတာ သိရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ပထမႏွစ္မွာ ဓါတုေဗဒေျပာင္း၊ ဒုတိယႏွစ္မွာ သခ်ၤာေျပာင္းၿပီး ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ သခ်ာၤနဲ႔ ဘြဲ႕ရခဲ့ေရာ…။ ဘြဲ႕ကလည္း သာမန္ပါပဲ..။ ဘြဲ႕ႏွင္း သဘင္မွာ တျခား ဘြဲ႕ရေက်ာင္းသားေတြကို ဂုဏ္ထူးေတြ တစ္သီႀကီးနဲ႔ လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္း ညံေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္အလွဲ႕မွာေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမ လက္ခုပ္သံပဲ ၾကားရတယ္ ထင္တယ္။ အေရးမႀကီးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အေဖနဲ႔ အေမရွိရင္ အားလံုး ျပည့္စံုလံုၿခံဳ တာပဲ။

၁၉၉၅ ႏွစ္။ ဘြဲ႕ရၿပီးေတာ့လည္း သိတဲ့အတိုင္း အလုပ္လက္မဲ့။ ဘယ္သူ႕မွ အပစ္မေျပာပါဘူး ကိုယ္မွ အသံုးမက်ခဲ့တာ။ အေမက သင္ဖူးတယ္ ပထမဆံုး ကိုယ့္ကုိကိုယ္ အပစ္ရွာ သားႀကီးတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ဘာသြားေတြ႕လဲဆိုရင္ ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ရင္ ဘာမွ မရဘူးဆိုတာ ျမင္လိုက္တယ္။

ဘာလုပ္မလဲ စဥ္းစားေတာ့ အေျဖက စိတ္တိုင္းက်မထြက္လာဘူး။ ဟိုေရာင္ေရာင္ ဒီေရာင္ေရာင္နဲ႔ပဲ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ မႏၲေလးမွာ ႏိုင္ငံျခားဘာသာ တကၠသိုလ္ စဖြင့္ေတာ့ ၀င္ခြင့္ေျဖၿပီး တ႐ုပ္စာ အထူးျပဳနဲ႔ ေက်ာင္းသားျပန္လုပ္တယ္။ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ ၂ ႏွစ္အခ်ိန္ျပည့္သင္တန္းမွာ ဆရာေကာင္းေတြနဲ႔ႀကံဳေတာ့ အထူးေအာင္ဆိုၿပီး ဒီပလိုမာ တစ္ခု ရလိုက္တယ္။ ဆရာျပန္လုပ္ဖို႔ေခၚေတာ့ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွာ တကၠသိုလ္ က်ဴတာေပါက္စ ျဖစ္ကေရာ။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ မႏၲေလးမွာ ျမန္မာတိုင္း(မ္) ႐ံုးခြဲဖြင့္ေတာ့ သတင္းေထာက္ ေျပာင္း လုပ္တယ္။ ၂၀၀၇ မွာ ျမန္မာတိုင္း(မ္)က ထြက္တယ္။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ၾကားထဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာ ပ႐ိုဂရမ္ေရးတဲ့ ပညာကို ေလ႔လာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပ႐ိုဂရမ္ေတြ ေရးၿပီး ေရာင္းဖူးတယ္၊ မႏၲေလး အိုင္စီတီပတ္ခ္ ေပၚက AAT Business Centre မွာ ဆရာမ ေဒၚေအးေအးသန္႔ ေက်းဇူးနဲ႔ Software House တစ္ခု ေပါင္းလုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ကေလးေတြကို Programming ျပန္ သင္ေပးခဲ့ဘူးတယ္။ ရန္ကုန္ Mr. Accounting ကုမၸဏီမွာ Programmer ခနေလး ၀င္လုပ္ဖူးေသးတယ္။ မႏၲေလး ကြန္ပ်ဴတာပညာရွင္မ်ား အသင္းမွာ အလုပ္အမႈေဆာင္ လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ ၂၀၀၇ ထဲမွာပဲ Microsoft Certified Professional ယူတယ္၊ Microsoft Certificied Technology Specialist ေျဖတယ္။ ၂၀၀၇ ဒီဇင္ဘာ ၃၁ မွာ စကၤာပူေရာက္တယ္။ အခု ကြန္ပ်ဴတာ ပ႐ိုဂရမ္မာ လုပ္ေနတယ္။ အမေလး.. ေမာလိုက္တာ။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ၃၄ ႏွစ္ဟာ အလြန္ေပ်ာ္ရေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀၊ အလုပ္မရွိ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေလေနတဲ့ဘ၀၊ တေက်ာ့ျပန္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆရာဘ၀၊ သတင္းစာသမားဘ၀၊ အိုင္တီသမား တစ္ဦးရဲ႕ ဘ၀။ ဘာမွသာ မဟုတ္ေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ဘ၀စံုလိုက္သလိုပဲ။ လူတန္းစာ အလႊာစံုကိုလည္း ေပါင္းခဲ့ရဘူးတယ္။ လမ္းေဘးမွာ ေတာင္းစားတဲ့ သူေတာင္းစားက စလို႔ အဲကြန္းခန္းတဲ့က ေကာင္းစားတဲ့ ၀န္ႀကီးအဆံုးေပါ႔။ ဒါေတာင္ အေဖေပးတဲ့ ပညာနဲ႔ ဓါတ္ပံုဆရာဘ၀၊ အေမ ဖတ္ခိုင္းတဲ့ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ကဗ်ာဆရာ ဘ၀ေတြကိုပါ ေပါင္းလိုက္ရင္ ၃၄ ႏွစ္က ဘာမွသာ မဘာရေသးတာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ဘာလိုက္ရတယ္လို႔ ေျပာရမလားပဲ…။

ဒါေပမယ့္ ၿပီးသြားတဲ့ ခရီးတစ္ခုနဲ႔ မၿပီးေသးဘဲ ဆက္လွမ္ရဦးမယ္႔ လမ္းခုလပ္ေလး ၃၅ ႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္တဲ့ အေတြးတစ္ခုက ယွဥ္ၿပိဳင္မႈဆိုတဲ့ စကားေနရာမွာ အားက် အတုယူ အေကာင္အထည္ေဖာ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ အစားထိုးသင့္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေဟာေျပာပြဲေတြမွာ လူႀကီးေတြ/ဆရာေတြက ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို ေျပာၾကတယ္ “မင္းတို႔ ႀကိဳးစားၾကေနာ္၊ သူမ်ား ဂုဏ္ထူး ၅ ခုထြက္ရင္ ကိုယ္ ၆ ခုထြက္ရမယ္လို႔ ေတြး၊ ယွဥ္ၿပိဳင္လိုစိတ္ ေမြးမွ ႀကီးပြားတိုးတက္မွာကြ” တို႔ ဘာတို႔ေပါ႔။ တက္ၾကမ္းေရးတဲ့ စာေရးဆရာ အခ်ိဳ႕လည္း အဲဒီလိုပဲ ေျပာၾကတယ္။ ဟုိးတုန္းကေတာ့ ဟုတ္သလိုလို ထင္ရေပမယ့္ ေခတ္ေတြေျပာင္း၊ စနစ္ေတြေျပာင္းလာတဲ့ အခုေခတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္အသက္ ၃၄ ႏွစ္ အေတြ႕အႀကံဳအရေျပာရင္ ယွဥ္ၿပိဳင္တယ္ဆိုတဲ့ စကားေနရမွာ လူငယ္ေတြအတြက္ အားက် အတုယူ အေကာင္အထည္ေဖာ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ အစားထိုးေပးခ်င္တယ္။

“ယွဥ္” တာရယ္ “ၿပိဳင္” တာရယ္ ဆိုတဲ့ စကားႏွစ္လံုးမွာ အႏိုင္ေတြ အ႐ႈံးေတြနဲ႔ ေမာလြန္းအားႀကီးတယ္။ ယွဥ္ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုမွာ ႀကိဳးစားတိုင္း ႏိုင္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္က ႏိုင္ခ်င္တာလား၊ သူ႕ကို ႐ႈံးေစခ်င္တာလား။ ကေလးေတြကို မေမာေစခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ယွဥ္ၿပိဳင္တဲ့ အလုပ္ကို မလုပ္ခ်င္ဘူး။ အားက်အတုယူ အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ အလုပ္ကိုပဲ သေဘာက်တယ္။

ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ဦးအေနနဲ႔ အဲဒီစကားႏွစ္ခြန္းကို သိသာေအာင္ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ သူေတာ္ေကာင္း ဘုရား ရဟႏၲာေတြ အက်င့္ေကာင္းကို က်င့္လို႔ ေအးခ်မ္းသြားၾကတာကို သူတို႔ ဒီလိုေအးခ်မ္းရင္ ငါ ဒါထက္ေအးခ်မ္းေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး “ယွဥ္ၿပိဳင္” ၾကမွာလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ေအာ္... သူေတာ္ေကာင္းေတြ အက်င့္ေကာင္းက်င့္လို႔ ေအးခ်မ္းတဲ့ဘ၀မွာ ေနရတယ္…။ အားက်လိုက္တာ….။ ငါလည္း သူတို႔လို အက်င့္ေကာင္းလိုက္က်င့္မယ္..ဆိုၿပီး ေတြးသင့္၊ အေကာင္အထည္ ေဖာ္သင့္သလားဆိုတာ ပါပဲ။ စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ လူႀကီးေတြ အေနနဲ႔ ကေလးေတြကို အေမာမခိုင္းၾကပါနဲ႔။ ကေလးေတြလည္း ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ေမာေအာင္ မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ ေအးခ်မ္းစြာ ႀကိဳးစား ေနထိုင္သင့္ပါတယ္။

လူငယ္ေတြဟာ ႀကီးပြားတိုးတက္လိုစိတ္ ျပင္းထန္ၾကတယ္။ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္ ႏိုးၾကြၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၂၀ ေက်ာ္က ေမာလို႔ ေမာမွန္း မသိခဲ့ဘူးေပါ႔။ အခု ၃၄ ႏွစ္ျပည့္လို႔ ၃၅ ႏွစ္မွာ မေမာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စာေတြ ေရးမယ္။ ပ႐ိုဂရမ္ေတြ ေရးမယ္။ ဒါေပမယ့္ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈဆိုတဲ့ အရာေတြေနရာမွာ အားက် အတုယူ အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုစိတ္ေတြနဲ႔ပဲ အစားထိုး ေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။

ဒါ ၃၅ ႏွစ္ရဲ႕ ပထမဆံုးေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတဲ့ အေတြး တစ္ခုပါပဲ။

ေအာ္..အေပၚက ဓါတ္ပံုကို စာတမ္းထိုးဖို႔ ေမ႔သြားတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ၿပိဳင္ၿပီး ထိုင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕ကို အားက်လို႔ အတုယူၿပီး ထိုင္ၾကည့္တာပါလို႔ ေျပာရင္း....။

(ေက်းဇူးရွင္ မိဘႏွစ္ပါးကို ရွိခိုးလ်က္ --- အိုင္တီေမာင္ေမာင္ ဇူလိုင္ ၃ ရက္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ စကၤာပူၿမိဳ႕။ နံနက္ ၂ နာရီ ၀၅ မိနစ္။)

ဒုတိယပိုင္း

အလုပ္ဘယ္လိုရွာရလဲ၊ ဘာအလုပ္ေတြနဲ႔ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ခဲ့လဲဆိုတဲ့ အပိုင္းမွာေတာ့ လက္လွမ္းမွီသေလာက္ ႀကိဳးစား ေျပာပါမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေန႔တစ္ေန႔ကမွ စကၤာပူကိုေရာက္ၿပီး အလုပ္ရခဲ့တာဆိုေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳ သိပ္နည္းသလို ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ လိုင္း ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ တျခားလိုင္းေတြလည္း အေျခအေန ကြာျခားတာမို႔ ကိုယ့္နည္း ကိုယ့္ဟန္နဲ႔လည္း စံုစမ္း ထားသင့္ပါတယ္။

စကၤာပူမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြအတြက္ ဘာအလုပ္ေတြ အဆင္ေျပေနလည္းဆိုေတာ့၊ အိုင္တီကြန္ပ်ဴတာသမားေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ စာရင္းကိုင္ေတြ၊ AutoCAD ကၽြမ္းတဲ့ Draft Man လို႔ ေခၚတဲ့ ရာထူးေတြ အလုပ္ေပါၾက ၀င္ေငြ ေကာင္းၾကပါတယ္။

အဲဒီအထဲမွာ ကိုယ္ကပဲ အိုင္တီလိုင္းေပၚကမို႔လားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ သတိထားမိသေလာက္ေတာ့ အိုင္တီ ကြန္ပ်ဴတာသမားေတြက လစာပိုေကာင္းၾကတယ္ ထင္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ အသိထဲမွာတင္ တစ္လကို S$ 8000 ကေန 10000 ေက်ာ္ ရတဲ့ သူ ႏွစ္ဦးရွိတယ္။ အဲလိုပဲ ျမန္မာျပည္ကေန ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တစ္လကို S$3500 နဲ႔ 4500 ရတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။ S$2500 ၀န္းက်င္သမားေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ၊ စကၤာပူမွာ ျမန္မာအိုင္တီသမားေတြ နာမည္ေကာင္းရၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လာမယ့္သူေတြအတြက္ Software လိုင္းမွာဆိုရင္လည္း Microsoft, Java စတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ စာေမးပြဲေတြ ေျဖခဲ့ဖို႔နဲ႔ တကယ္ လက္ေတြ႕ လုပ္ငန္းခြင္အေတြ႕အႀကံဳ ၁ ႏွစ္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီး တကယ္တတ္ကၽြမ္းထားဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ အဲလို ကိုယ္ဘက္က ျပင္ဆင္ထားရင္ ဒီမွာ ၂ ပတ္ ၃ ပတ္ အတြင္း အလုပ္ရၾကပါတယ္။

JobsDB ကလုပ္တဲ့ စကၤာပူ Career Expo 2008 အလုပ္ရွာပြဲေတာ္

ျမန္မာ အင္ဂ်င္နီယာနဲ႔ စာရင္းကိုင္ေတြအတြက္လည္း စကၤာပူမွာ အလုပ္ အရမ္းေပါၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သိရသေလာက္ေတာ့ သူတို႔က ၀င္၀င္ခ်င္း ပ်မ္းမွ် S$ 1800 နဲ႔ 2000 ၀န္းက်င္ပဲ စရၾကတယ္၊ အလုပ္ရဖို႔ လြယ္ေပမယ့္ လစာသိပ္မျမင့္ဘူးလို႔ သိရတယ္။ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္မွာ Supervisor အဆင့္ေလာက္က စလုပ္ၾကရတယ္ ေျပာတယ္။ AGTI ေတြလည္း အလုပ္ျဖစ္သလို ME ဆိုရင္ေတာ့ ပိုၿပီး ေကာင္းတာေပါ႔၊ အလုပ္ပိုလြယ္တာေပါ႔။ Accountant အတြက္ေတာ့ B Com ၿပီးထားၿပီး လက္ေတြ႕လုပ္ငန္းခြင္မွာ တကယ္အေတြ႕အႀကံဳရွိတယ္ ဆိုရင္ အလုပ္ရဖို႔လြယ္ၿပီး လစာလည္း မနည္းပါဘူး၊ S$ 2000 ~ 2500 ေတာ့ အသာေလး ရၾကတာပါပဲ။ ႏိုင္ငံျခားဘြဲ႕ ACCA  part I, part II ေတြလည္း အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တကယ္ တတ္ရမွာပါ၊ ဘာဘြဲ႕ႀကီး ကိုင္လာကိုင္လာ သူတို႔က ခိုင္းလို႔ရမွ၊ သူတို႔အတြက္ အက်ိဳးရွိမွ ပိုက္ဆံေပးမွာပါ၊ ဒါက ရွင္းပါတယ္။

Auto CAD ကၽြမ္းတဲ့သူေတြအေနနဲ႔ ပံုဆြဲတဲ့ Draft Man အလုပ္ေတြလည္း ေပါတာပဲ။ ကြန္ပ်ဴတာကိုင္ရတာဆိုေတာ့ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္စရာမလိုဘူးေပါ႔။ သူတို႔လည္း တစ္လကို S$ 1800 ေလာက္ေတာ့ ေအာက္ထစ္ ရၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံ ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမ႔ထားလို႔ မရဘူး။ တခ်ိဳ႕လည္း လြယ္သလို၊ တခ်ိဳ႕လည္း အခက္အခဲ ရွိၿပီး တိတ္တိတ္ကေလး ျပည္ေတာ္ျပန္ၾကရ၊ မေလးရွားကို Stay ေရွာင္ၾကရေပါ႔။

ဥပမာ တစ္ခု ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္တဲ့ အိုင္တီ ကုမၸဏီမွာ အင္တာဗ်ဴးကို ေရးေျဖ အရင္စစ္တယ္၊ လက္ေတြ႕တကယ္ တတ္တဲ့သူအတြက္ အလြန္လြယ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြေပါ႔၊ အဲဒါေအာင္မွ လူေတြ႕ ဆက္စစ္တယ္၊ ၀င္ ၀င္ခ်င္း S$ 2300 စေပးမယ့္ Web Developer S$ 2500 ရမယ့္ ေအာက္ေျခ ရာထူးေလးေပါ႔၊ စကၤာပူတကၠသိုလ္ကေန ေက်ာင္းၿပီးထားတဲ့ သူတစ္ေယာက္ လာေျဖတယ္၊ က်တယ္။ မေအာင္ဘူး။ အားလံုးက အံ႔အားသင့္သြားတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း မကယ္ႏိုင္ဘူး။ သူလည္း စိတ္ဓတ္က်ၿပီး ျပန္သြားတယ္၊ သိပ္မၾကာခင္ ေနာက္တစ္ပတ္ အတြင္းမွာပဲ S$2800 နဲ႔ တျခားမွာ အဲဒီကေလး အလုပ္ရသြားတယ္။ ကဲ .. ေကာင္းေရာ။

အိုင္တီ၊ စာရင္းကိုင္၊ အင္ဂ်င္နီယာ သမားေတြအတြက္ အေသအျခာ ျပင္ဆင္လာရင္ အလုပ္အတြက္ သိပ္စိတ္ပူဖို႔ မလိုပါဘူး၊ အဲ တျခားအလုပ္ေတြျဖစ္တဲ့ Marketing တို႔၊ Sale တို႔ Business Management တို႔၊ Admin တို႔အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀င္တိုးဖို႔ သိပ္မလြယ္ဘူး။ အဲဒီ အလုပ္ေတြအတြက္ ဘာသာစကား၊ ေဒသ ကၽြမ္းက်င္မႈနဲ႔ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြ က်ယ္ျပန္႔မႈ ေတြမွာပါ သူတို႔ ႏိုင္ငံသားေတြက အားသာၾကတဲ့အတြက္ သူတို႔ ႏိုင္ငံသားေတြကိုပဲ ခန္႔ၾကပါတယ္။ အဲဒါေတြထက္စာရင္ ျမန္မာျပည္က Chemistry သမားေတြနဲ႔ Geology သမားေတြကမွ ကိုယ့္အဆက္အသြယ္နဲ႔ကို အလုပ္ေလးေတြ ရဖို႔ လြယ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုနေျပာတဲ့ အိုင္တီ၊ စာရင္းကိုင္၊ အင္ဂ်င္နီယာသမားေတြကေတာ့ ကိုယ္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းနဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳေပၚမွာ မူတည္ၿပီး စကၤာပူမွာ ပ်ိဳတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္ေတြေပါ႔။ သတိျပဳရမွာက အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္း ပညာရပ္တစ္ခုခု ကၽြမ္းက်င္ မတတ္ပဲ ျမန္မာျပည္မွာ အဂၤလိပ္စကား ဘြတ္ဘြတ္ရႊတ္ရႊတ္ မႊတ္ေနေအာင္ ေျပာတတ္႐ံုနဲ႔တင္ေတာ့ စကၤာပူမွာ အလုပ္ရဖို႔ မေသခ်ာပါဘူးဆိုတာပါပဲ။ အဲလိုပဲ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ လုပ္ငန္း ကၽြမ္းက်င္ ကၽြမ္းက်င္ အင္တာဗ်ဴးေလးေတာင္ အဂၤလိပ္လို မဗ်ဴးႏိုင္ရင္လည္း အလုပ္ရဖို႔ အခက္အခဲေတြ႕ ႏိုင္ပါတယ္။

ကဲ ဘယ္ကစ အလုပ္ရွာၾကမလဲ…

စကၤာပူမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး အလုပ္ရွာတဲ့ နည္းနဲ႔ ပြဲစားအပ္ၿပီး အလုပ္ရွာတဲ့နည္း ဆိုၿပီး ၂ နည္း ရွိပါတယ္။ ပြဲစားအပ္တာေတာ့ ပိုက္ဆံကုန္ၿပီး သူမ်ားကို အားကိုးရတဲ့ နည္းမို႔ ဒုတိယ ဦးစားေပးအဆင့္မွာ ထားၿပီး ကိုယ့္ပညာ ကိုယ္ယံုၿပီး ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးမယ့္ သူေတြအတြက္ ပထမဦးစားေပး ေျပာျပပါမယ္။ တခ်ိဳ႕ကေျပာၾကတယ္၊ ပြဲစားနဲ႔က ေသျခာတယ္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ကေတာ့ အလုပ္ရဖို႔ မရဖို႔ထက္ ကုန္ဖုိ႔ေသခ်ာတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

စကၤာပူမွာ အလုပ္ရွာမယ္ဆိုရင္ ေဒသထုတ္ ေန႔စဥ္ သတင္းစာႀကီး တစ္ခုျဖစ္တဲ့ The Strait Times မွာပါတဲ့ အလုပ္ေၾကာ္ျငာေတြကေနတဆင့္ အလုပ္ေလွ်ာက္ၾကသလို အင္တာနက္ အလုပ္ရွာေဖြေရး ၀ဘ္ဆိုက္ေတြမွာ ၾကည့္ၿပီးေတာ့လည္း အလုပ္ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါတယ္။ စကၤာပူမွာရွိတဲ့ အဓိက အလုပ္ရွာေဖြေရး ၀ဘ္ဆိုက္ေတြကေတာ့

၀ဘ္ဆိုက္က အလုပ္ေတြပဲ ရွာရွာ၊ သတင္းစာက အလုပ္ေတြပဲ ရွာရွာ ေသျခာတာက အလုပ္ ေလွ်ာက္လႊာကို အြန္လိုင္း(eMail)နဲ႔ ေပးပို႔ ေလွ်ာက္ထားတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ အတြက္ အဆင္ေျပဆံုးပါပဲ။ သြားစရိတ္ လာစရိတ္မကုန္ဘူး၊ စာရြက္စာတမ္းေၾကး မကုန္ေတာ့ဘူးေပါ႔။ ဒါေၾကာင့္မို႔ စကၤာပူမထြက္ခင္ ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ သံုးတတ္ဖို႔လည္း ေလ႔လာခဲ့သင့္ပါတယ္။ အီးေမးလ္ေလးေတာင္ မဖြင့္တတ္၊ မပို႔တတ္နဲ႔၊ Online Registration ေလးေတာင္ မလုပ္တတ္တာဟာလည္း အလုပ္ရဖို႔ အခက္အခဲ တစ္ခုပါပဲ။

အြန္လိုင္းက အလုပ္ေလွ်ာက္ဖို႔ အေပၚမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ၀ဘ္ဆိုက္ ငါးခုလံုးမွာ Register လုပ္ထားသင့္ပါတယ္၊ အဲဒီ ေနရာမွာ သူ႕၀ဘ္ဆိုက္နဲ႔သူ Register လုပ္ပံုျခင္းေတာ့ သိပ္မတူပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သိပ္လည္း မခက္ခဲပါဘူး။ အေသအျခာ ဖတ္ပါ။ နည္းပညာပိုင္းအေနနဲ႔ ဂ႐ုျပဳရမွာက Upload လုပ္မယ့္ ဓါတ္ပံုရဲ႕ အရြယ္အစားနဲ႔ Attach လုပ္ရမယ့္ Resume လို႔ ေခၚတဲ့ ဖိုင္အရြယ္အစားပါပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ Resume လို႔ေခၚတဲ့ ဖိုင္အရြယ္ အစားဟာ Microsoft Word ဖိုင္အမ်ိဳးအစားနဲ႔ 200 kb ထက္ မႀကီးဖို႔ ေတာင္းဆိုထားၾကပါတယ္။ ဒီေနရာမွာလည္း Microsof Word ဖိုင္ရဲ႕ Version ပါ။ အေကာင္းဆံုးက Office 2000 Format ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ပဲ Office 2008 Version ျဖစ္လို႔ File Extension က *.docx ဆိုရင္ ကိုယ္အလုပ္ေလွ်ာက္တဲ့ ကုမၸဏီမွာ အဲဒီ 2008 Version ကို Update လုပ္မထားရေသးရင္ ဖြင့္မရတဲ့ ျပႆနာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ အလုပ္ေလွ်ာက္ဖုိ႔ Online Registration မလုပ္ခင္

၁။ Resume ကို စနစ္တက် ျပင္ဆင္ပါ။

-       File Size 200 Kb ထက္ မႀကီးရ

-       Microsoft Office 2003 Format *.doc Version ထက္ ျမင့္ေသာ Version (*.docx) မသံုးရ (ယခုႏွစ္ပိုင္း 2008/2009 အတြက္သာ ျဖစ္ပါသည္။)

-       လိုအပ္ေသာ အေထာက္အထား Certificate မ်ားကို ဖိုင္ထဲတြင္ပင္ Picture Format ျဖင့္ တစ္ခါတည္း ထည့္ေပးပါ။ (သီးျခား ဖုိင္မ်ားျဖင့္ Attach မလုပ္ရန္ကို ဆုိလိုသည္။)

၂။ အီးေမးလ္ လိပ္စာတစ္ခုကို စနစ္တက်ဖြင့္ပါ။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ လူသံုးမ်ားတဲ့ Gmail လို အီးေမးလ္လိပ္စာကို ယူပါ။ သူက စာေတြအမ်ားႀကီး သိမ္းထားလို႔ရပါတယ္။ တျခားေမးလ္ေလးေတြက 5mb, 20mb ေလာက္ပဲ ေပးတာမို႔ ကိုယ္က အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီးကို ေလွ်ာက္တဲ့အခါ Mail Server ျပည့္ေနၿပီး အခက္ေတြ႕တတ္ပါတယ္။ အီးေမးလ္လိပ္စာကို ကဗ်ာဆန္ဆန္ေတြ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေတြးမေပးပါနဲ႔ အတိုဆံုး အလြယ္ဆံုးကို ကိန္းဂဏန္းေတြနဲ႔ တြဲေပးပါ။ ဖတ္ရလြယ္ဖို႔က အဓိကပါ။ ဥပမာ Kyaw Mg Mg Zaw ဆိုတဲ့ နာမည္အတြက္ kyaw123@gmail.com တို႔ kyaw501@gmail.com တို႔ ဖတ္ရ မွတ္ရလြယ္မယ့္ အမည္ေတြကို ေရြးပါ။ Password ကိုေတာ့ အရမ္းလြယ္တာႀကီး မဟုတ္သလို၊ သိပ္ခက္ခဲပဲ မွတ္ရခက္ေနတာမ်ိဳးေတြလည္း မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ဘာလို႔ ဒါေတြကို အေသးစိတ္ ေျပာေနရလည္း ဆိုရင္ ဘာမဟုတ္တဲ့ အေသးအမႊားေလးေတြျဖစ္တဲ့ password ေမ႔သြားတာတို႔၊ ကိုယ့္ ျမန္မာနာမည္က ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ေခၚဖို႔ အဆင္ေျပေပမယ့္ သူတို႔အတြက္က် မွတ္ရ၊ ဖတ္ရခက္ေနတာတို႔ မျဖစ္ေအာင္လို႔ပါ။

၃။ Cover Letter တစ္ခုကို အတိုဆံုး၊ အရွင္းဆံုးနဲ႔ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းေတြဟာ ကိုယ္ေလွ်ာက္မယ့္ အလုပ္နဲ႔ အံ၀င္ခြင့္က် ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို အလုပ္ေခၚတဲ့ အလုပ္ရွင္ သိသာ၊ ျမင္သာသြားေအာင္ ေရးပါ။ Oline ေပၚမွာ ကိုးကားဖို႔ Website ေတြရွိပါတယ္။

Cover Letter ေတြ ၾကည့္ဖို႔ Web Site အခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေအာက္မွာ ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္၊ နည္းနည္း ေလ႔လာကိုးကားလို႔ ရတာေပါ႔။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ CV နဲ႔ Recommendation ေတြကိုလည္း Sample အျဖစ္နဲ႔ Download Link ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။

http://www.csuchico.edu/plc/coverltr-ex.html
http://www.quintcareers.com/cover_letter_samples.html
http://www.careercc.com/resumpr.shtml#Specific%20Cover%20Letter

အားလံုး အဆင္သင့္ ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ Online Register လုပ္ၿပီး အလုပ္ေတြ စေလွ်ာက္႐ံုေပါ႔။ အေပၚမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ အလုပ္ရွာေဖြေရး ၀ဘ္ဆိုက္ေတြမွာ Register လုပ္ရင္ သူတို႔က Resume တစ္ခု ေတာင္းပါလိမ့္မယ္၊ အဲဒီအခါ ကိုယ့္ရဲ႕ အသင့္လုပ္ၿပီးသား Resume ကို Upload လုပ္ေပး လိုက္႐ံုပါပဲ။ ဒါမွ သူတို႔ ၀ဘ္ဆိုက္မွာ ေၾကာ္ျငာထားတဲ့ အလုပ္ေခၚစာေတြကို ေလွ်ာက္ရင္ သူတို႔ဆီကေနတဆင့္ အလြယ္တကူ တင္ေပးပါလိမ့္မယ္။ ဒါအျပင္ ေန႔စဥ္ ကိုယ္နဲ႔ လိုက္ဖက္မယ့္ အလုပ္ေတြကိုလည္း အီးေမးလ္နဲ႔ ကိုယ္ဆီ ပို႔ေပးပါတယ္။ အဲဒီ လိပ္စာေတြကေန တဆင့္ အလုပ္ ေလွ်ာက္လႊာ တင္႐ံုပါပဲ။ ဂ႐ုျပဳရမွာက အခ်ိဳ႕ လုပ္ငန္းေတြက Online ေပၚက အလုပ္ရွာေဖြေရး ၀ဘ္ဆိုက္ေတြကေန တဆင့္ မဟုတ္ပဲ တိုက္႐ိုက္ အီးေမးလ္ပို႔ဖို႔ ေတာင္းဆိုတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးေတြကိုေတာ့ အီးေမးလ္နဲ႔ သီးသန္႔ ပို႔ပါ။

Online Job Site ေတြကေနတဆင့္ အလုပ္ေလွ်ာက္ရသလို ေန႔စဥ္ထုတ္ The Strait Time သတင္းစာထဲက ေၾကာ္ျငာေတြကေနလည္း အလုပ္ေလွ်ာက္ရပါမယ္။ The Strait Time သတင္းစာက တစ္ေစာင္ကို စကၤာပူေဒၚလာ ျပား ၈၀ ေပးရပါတယ္။ မနက္ ၈ နာရီေလာက္ဆို ကိုယ္နဲ႔နီးတဲ့ ဆဲဗင္းအီလဲဗင္း စတိုးဆိုင္ေလးေတြမွာ ၀ယ္လို႔ရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က သတင္းစာေတြလို ပါးပါးေလး မဟုတ္ပဲ အထူႀကီးပါ။ သူ႔႑အလိုက္ အေစာင္ေတြ အပိုင္းပိုင္းျဖစ္ေနတာမို႔ အားလံုးအကုန္အစံုပါဖို႔ ဂ႐ုျပဳပါ။ အဓိကကေတာ့ ကိုယ့္က အလုပ္ရွာမွာဆိုေတာ့ Recruitment အပိုင္းကိုေပါ႔။ သတိျပဳရမွာက ဗုဒၶဟူးနဲ႔ စေနေန႔ေတြပါ။ အဲဒီေန႔ေတြမွာ အလုပ္ေၾကာ္ျငာေတြ ပိုၿပီး ပါတာမို႔ သတင္းစာႀကီးက အထူႀကီးျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္း တျခားေန႔ေတြ မ၀ယ္ျဖစ္ရင္ေတာင္ အဲဒီေန႔ကို ေစာေစာထ ၀ယ္ၿပီး အလုပ္ေလွ်ာက္သင့္ပါတယ္။ ေစာေစာထ ဆိုတာကလည္း ဂ႐ုျပဳရမယ့္ အခ်က္ပါ။ ႐ံုးေတြရဲ႕ ထုံးစံအတိုင္း ဘယ္သူမွ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အလုပ္မလုပ္ၾကဘူး၊ ကြန္ပ်ဴတာေလးဖြင့္ အီးေမးလ္စစ္၊ ေကာ္ဖီေလးေဖ်ာ္ ဆိုေတာ့ အဲဒီ မနက္ ၉ နာရီေလာက္ သူတို႔ အီးေမးလ္စစ္ခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ အလုပ္ ေလွ်ာက္လႊာ အီးေမးလ္က ေရာက္ေနသင့္ပါတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ အလုပ္ေလွ်ာက္လႊာ အီးေမးလ္က သူတို႔ အတြက္ ပထမဆံုး ဂ႐ုျပဳမိတဲ့ စာရင္းထဲ ေရာက္သြားတာေပါ႔။ ဒါက ျဖစ္ႏိုင္ရင္ပါ။

ကုမၸဏီအလိုက္ေတာ့ မူေတြ ပံုစံေတြ မတူပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ အင္တာနက္မွာ၊ သတင္းစာမွာ ေၾကာ္ျငာလိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔ ေလွ်ာက္လႊာေတြ လက္ခံတယ္၊ အဆင္ေျပမယ္ ထင္တဲ့သူေတြ ဆီကို ဖုန္းဆက္ၿပီး အင္တာဗ်ဴးဖို႔ ခ်ိန္းမယ္။ ေနာက္ အင္တာဗ်ဴးမယ္၊ ႀကိဳက္ရင္ လစာညိွ၊ သေဘာတူရင္ တစ္ခါတည္း တန္းခန္႔ေပါ႔။ ကုမၸဏီ ႀကီးေတြ ၾကလည္း ေနာက္ဆံုး ေလွ်ာက္ထားရမယ့္ ေလွ်ာက္လႊာ ပိတ္ရက္ကို ထည့္ေပးထားတယ္၊ အဲဒီေန႔ မေရာက္မျခင္း ေလွ်ာက္လႊာ လက္ခံတယ္၊ အဲဒီ အထဲကမွ စကာတင္ စိတ္ႀကိဳက္ ေရြးၿပီး လူေတြ႕ေခၚဖို႔ အေၾကာင္းၾကားနဲ႔ အဆင့္ဆင့္ေပါ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္က လိုခ်င္တဲ့သူ ဆိုေတာ့ ၀ီရိယေတာ့ ပိုရမွာေပါ႔။

အလုပ္ေတြ ေလွ်ာက္ၿပီးရင္ လုပ္ရမယ့္အလုပ္က တယ္လီဖုန္းကို အခ်ိန္ျပည့္ ေခၚလို႔ ဆက္လို႔ရေအာင္ လုပ္ထားဖို႔ပဲ။ ဟိုက အင္တာဗ်ဴးဖို႔ ေခၚမွ ဖုန္းက အားမရွိေတာ့တာနဲ႔၊ ဖုန္းထဲမွာ ပိုက္ဆံကုန္ေနလို႔ ေျပာမရတာနဲ႔ အခက္ေတြမွာ စိုးလို႔ပါ။ ေနာက္ၿပီး အလုပ္ေလွ်ာက္ထားတဲ့ ကုမၸဏီေတြဆီကို Follow Up လုပ္ၿပီး ဖုန္းဆက္ေမးဖို႔ပဲ။ စကာတင္ စာရင္းကို လွမ္းေျပာပါ႔မယ္၊ ဖုန္းမဆက္ပါနဲ႔ လို႔ မတားတဲ့ ကုမၸဏီမွန္သမွ် ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးပါ။ ငါေလွ်ာက္ထားတယ္၊ ဘယ္လိုလဲ၊ ဘာလဲေပါ႔။ သူတို႔အေခၚကို တေမ႔တေမာ ေစာင့္မေနနဲ႔။ ကိုယ္က ဗီဇာျပည့္ရင္ ျပန္ရမွာဆိုတာ မေမ႔နဲ႔။

အင္တာဗ်ဴးေခၚဖို႔ သြားၿပီဆိုရင္လည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ သိပ္ၿပီး ဂ႐ုစိုက္ေနဖို႔ မလိုပါဘူး။ ရျခင္ေဇာေတြ အရမ္း အားမႀကီးပါနဲ႔။ အ၀တ္အစားကိုလည္း ၀တ္ေနၾကအတိုင္း ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးပဲ ၀တ္ပါ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတာပါ။ အင္တာဗ်ဴးသြားဖို႔ အိမ္က မထြက္ခင္ ေဘာ္ပင္၊ ခဲတံနဲ႔ လိုအပ္တဲ့ ကိုယ့္ စာရြက္စာတမ္း မူရင္းေတြ စံုရဲ႕လား ဆိုတာပါပဲ။

အင္တာဗ်ဴးသြားတဲ့အခါ လိုအပ္ရင္ Taxi သံုးပါ။ ဘာနဲ႔သြားသြား ခ်ိန္းတဲ့ အခ်ိန္ထက္ နာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ ေစာေရာက္ေနေအာင္ သြားပါ။ အင္တာဗ်ဴး ေျဖတဲ့ အခါမွာလဲ မျပာပါနဲ႔။ ကိုယ့္အေတြ႕ အႀကံဳေတြနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တာေတြကို သူတုိ႔သိေအာင္ ေျပာႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါ။ သူတို႔ႀကိဳက္ရင္ ခန္႔လိမ့္မယ္။ သိပ္ေအာက္က်ခံၿပီး မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ လုပ္မေနပါနဲ႔။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမွ ယံုၾကည့္မႈ မရွိျဖစ္ေနရင္ သူတပါးကလည္း ကိုယ္ကို ယံုရဲမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ကဲ … ဒီေလာက္ဆိုရင္

အလုပ္ဘယ္လိုေလွ်ာက္ရမလဲ ဆိုတာ နည္းနည္းေတာ့ ျမင္ေလာက္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခု ေျပာခ်င္တာက ရခ်င္ေဇာ မ်ားၿပီး စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ပိုမွာကို ႀကိဳျပင္ထားဖို႔ပါ။ စကၤာပူကို ေရာက္လို႔ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္လိုမွ အင္တာဗ်ဴး တစ္ခုေတာင္ မရေသးဘူးဆိုရင္ အားလံုးက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ျပာလာတတ္တယ္။ လူတိုင္း ဒီလိုပဲဆိုတာ သတိျပဳပါ။ ဒီက လုပ္ငန္းရွင္ေတြက ျမန္မာ၀န္ထမ္းေတြကို ခန္႔ခ်င္ၾကတယ္။ အဲလိုပဲ ျမန္မာေတြ Short Visit နဲ႔လာတဲ့ Stay အခက္အခဲကိုလည္း သူတို႔က သိထားၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေစ်းႏွိမ္ၿပီး ေပးခ်င္ၾကတယ္။ ကိုယ္က အရမ္းႀကီး မျပာပဲ စိတ္ႀကိဳက္ေစ်း ရေအာင္ ေတာင္းႏိုင္ဖို႔ကေတာ့ ကိုယ္ရဲ႕ ဥာဏ္ရယ္၊ ႀကိဳးစားမႈ ၀ီရိယရယ္၊ အေရးႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ကံရယ္ကိုပဲ အားကိုးၾကရမွာေပါ႔။ ပုတီးစိတ္နည္း ေပါင္းစံုနဲ႔ ဘုရားရွိခိုး မ်ိဳးစံုကို က်က္ခဲ့ဖို႔လည္း မေမ႔နဲ႔ေပါ႔။

လစာ စိတ္ႀကိဳက္ေတာင္းႏိုင္ဖုိ႔ လိုသလို အလုပ္ခ်ိန္ေတြကိုလည္း ေသခ်ာေအာင္ Confirm လုပ္သင့္ပါတယ္။ စကၤာပူမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ တစ္ပတ္ကို ၅ ရက္ခြဲ ၆ ရက္ အလုပ္လုပ္ၾကရတယ္၊ တနလၤာကေန စေနေန႔တစ္၀က္ ဒါမွမဟုတ္ စေနတစ္ေန႔လံုးေပါ႔။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၇ ရက္အထိ လုပ္ခိုင္းတဲ့ ကုမၸဏီေတြလည္း ရွိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတဲ့အလုပ္ေတြပါ၊ မေလွ်ာက္သင့္၊ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ 5 Days Work လို႔ေခၚတဲ့ တစ္ပတ္ကို ၅ ရက္ပဲ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြကိုရွာပါ။

ေနာက္တစ္ခု ဂ႐ုျပဳရမွာက SPass, EP ေလွ်ာက္ေပး/မေပးပါ။ SPass ဆိုတာက စကၤာပူမွာ အလုပ္လာလုပ္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ တရား၀င္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ ပါမစ္ေပါ႔။ လစာ ၁၈၀၀ ကေန ၂၄၉၉ အတြင္းရတဲ့သူေတြကို ထုတ္ေပးတယ္။ EP ကေတာ့ ၂၅၀၀ အထက္ေပါ႔။ အဲဒီေတြက ကုမၸဏီက ေလွ်ာက္ေပးရတာပါ။ သူတို႔ဆီမွာ Quota က်န္မွ ေလွ်ာက္လို႔ရတာပါ။ တခ်ိဳ႕ကုမၸဏီေတြက လစာကို ၁၄၀၀ ေလာက္ပဲေပးမယ္၊ ဒါေပမယ့္ SPass ေလွ်ာက္ေပးမယ္တို႔ ဘာတို႔ တရားမ၀င္ ညိွတတ္ပါတယ္။ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ လစာကို ႏွိမ္ၿပီး Over Time နဲ႔ မဲဆြယ္တတ္ ျပန္တယ္။ အစကတည္းက ကိုယ့္ကို မဟုတ္တာလုပ္ဖို႔ စီစဥ္ေနမွေတာ့ ေနာက္ပိုင္းလည္း သိပ္ေကာင္းဖို႔ လမ္းမရွိတာမို႔ မေရြးျခယ္သင့္တဲ့ အလုပ္ေတြပါ။ ကိုယ့္ပညာကို ကိုယ္ယံုတယ္ဆိုရင္ေတာ့ 5 Days Work အလုပ္ကို ရေအာင္ရွာ ၁၈၀၀ တန္တဲ့သူက ၁၈၀၀ အျပည့္ရေအာင္ေတာင္းၿပီး SPass တင္ခိုင္း။ ၂၅၀၀ ရမယ့္သူကလည္း EP တင္ခိုင္းၿပီး မွန္မွန္ကန္ကန္ အလုပ္၀င္ႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။

ကဲ ဒါဆိုရင္ အလုပ္ရတဲ့ အခါ အိုင္တီေမာင္ေမာင္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေကာ္ဖီတိုက္ဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္လို႔ ေျပာရင္း .....။

Student Visa ကေတာ့ စကၤာပူမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္မယ္လို႔ အေၾကာင္းျပ၊ ေက်ာင္းအပ္ၿပီး ေက်ာင္းသားအျဖစ္ လာတဲ့ နည္းပါ။ ဒီေနရာမွာ အစိုးရေက်ာင္းနဲ႔ ပုဂၢလိက ေက်ာင္းရယ္ အခြင့္အေရးနဲ႔ အေျခအေနေတြ အရမ္းကြာသြားပါတယ္။ တကယ္ ပညာသင္ခ်င္တာမို႔၊ ပိုက္ဆံလည္း ခ်မ္းသာလို႔ ေက်ာင္းလာတက္မယ့္သူေတြကို ဘာမွ မေျပာခ်င္ေပမယ့္ အလုပ္လုပ္မွာ စကၤာပူမွာ တရား၀င္ေနထိုင္ခြင့္ Stay ရခ်င္လို႔သာ ေက်ာင္းအပ္လိုက္တာဆိုတဲ့ သူေတြကိုေတာ့ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တားျမစ္ခ်င္ပါတယ္။

ပိုၿပီး ဆိုးတာက ပုဂၢလိက ေက်ာင္းေတြဆိုရင္ ပိုးစိုးပက္စက္ ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ပုဂၢလိကေက်ာင္း ကုိယ္စားလွယ္ေတြကိုလည္း တစ္ခါတည္း ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္တစ္ကိုယ္စာ ေကာင္းစားေရးကိုပဲ မၾကည့္ၾကပါနဲ႔၊ လူငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂါတ္ကို အတုအေယာင္မက္လံုးေတြနဲ႔ မဖ်က္စီးၾကပါနဲ႔လို႔။

စကၤာပူမွာ ရွိတဲ့ ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြအားလံုးဟာ သူတို႔ ပိုက္ဆံရဖို႔ ဖြင့္ထားတာပါ၊ ရွင္းပါတယ္။ သူတို႔ အက်ိဳးက ပထမပါ။ စကၤာပူ အစိုးရရဲ႕ ဥပေဒအရ ပုဂၢလိက ေက်ာင္းေတြမွာ တက္ေနတဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသား ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသားေတြဟာ အခ်ိန္ပိုင္း၊ အခ်ိန္ျပည့္ ဘာအလုပ္မွ တရား၀င္ လုပ္လို႔ မရပါဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြ၊ မိန္းခေလးေရာ၊ ေယာက္်ားေလးေရာ အလုပ္ခိုးလုပ္ၾကရပါတယ္။ စကၤာပူ ရဲက မိသြားရင္ ဒဏ္ေငြ S$ 5000 ဒဏ္႐ိုက္ပါတယ္၊ ႀကိမ္ဒဏ္လည္း ရွိပါတယ္။

အစိုးရေက်ာင္းက ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ အခ်ိန္ပိုင္း လုပ္ခြင့္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္ေတြ လုပ္ရၿပီး တစ္နာရီကို S$ 5 ၀န္းက်င္ပဲရၾကပါတယ္။ လုပ္ရတာေတြက တစ္ညလံုး ကားေရေဆးရတာတို႔၊ ၅ နာရီ ၆ နာရီလုံးလံုး မထိုင္ရပဲ ဆပ္ျပာရည္ေတြထဲမွာ လက္ႏွစ္ၿပီး ပန္းကန္ေဆးေနရတာတို႔၊ ေတာ္ေတာ္ကို ပင္ပန္းဆင္းရဲတဲ့ အလုပ္ေတြပါ။

အေျခအေနတစ္ခုမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ စကၤာပူအစိုးရေက်ာင္းကို ရေအာင္တက္၊ စာႀကိဳးစားၿပီး အားတဲ့ အခ်ိန္မွာ အိမ္က မိဘ ပိုက္ဆံမပို႔ရေအာင္ အပင္ပန္းခံၿပီး ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ လိမၼာတဲ့ လူေတာ္ ညီငယ္၊ ညီမေတြကိုေတာ့ အျပစ္ေျပာစရာ မရွိပါဘူး၊ အားေပးပါတယ္။ သူတို႔က အခ်ိန္တန္ရင္ အဆင့္ျမင့္ဘြဲ႕တစ္ခုရၿပီး ရာထူးႀကီးႀကီး လစာေကာင္းေကာင္း ေနရာေတြမွာ အဆင့္အတန္းရွိရွိ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ၾကမွာပါ။ အရိပ္လိုခ်င္လို႔ ေနပူက ေစာင့္တဲ့သေဘာပါ။

အဓိက အျပစ္ေျပာၿပီး သတိေပးခ်င္တာက ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြနဲ႔ အဲဒီေက်ာင္းေတြမွာ ဟန္ျပေက်ာင္းအပ္ၿပီး အလုပ္ရွာမယ့္ သူေတြကိုေတာ့ လံုး၀(လံုး၀) မလုပ္ၾကဖို႔ ေျပာလိုပါတယ္။ အခု ဆိုရင္ စကၤာပူအစိုးရက ပုဂၢလိက ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြ တကယ္ေက်ာင္းမတက္တဲ့ ကိစၥကို စၿပီး ကိုင္တြယ္ေနၿပီ၊ ဟိုတယ္ေတြ အလုပ္ေတြကိုလည္း ႏိုင္ငံျခားသား ပုဂၢလိက ေက်ာင္းသားေတြကို အလုပ္မခန္႔ဖို႔ အလုပ္ခန္႔တာကို စီမံခ်က္နဲ႔ စစ္ေဆးေတြ႕ရွိရင္ အလုပ္ရွင္ကိုပါ ဒဏ္ေငြ ႐ိုက္မယ္ဆိုတဲ့ သတိေပး အေၾကာင္းၾကားစာေတြ ပို႔ေနၿပီ။

အဲဒီေတာ့ ျမန္မာျပည္ကေန ပိုက္ဆံေတြ သိန္း ၄၀၊ ၅၀ အကုန္ခံၿပီး ပုဂၢလိကေက်ာင္း အပ္မယ္၊ အလုပ္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးေတြ၊ ဘယ္ႏွစ္လ သင္တန္း၊ ဘယ္ႏွစ္လ လက္ေတြ႕ အလုပ္ခြင္၊ ဘယ္ႏွစ္လဆို ဘာျဖစ္ၿပီဆိုတဲ့ ဘယ္သူေသေသ ငေတႀကီး မာရင္ၿပီးတာပဲဆိုတဲ့ ေက်ာင္းပြဲစားေတြရဲ႕ မက္လံုးေတြကို မယံုၾကနဲ႔။ ကိုယ္နီးစပ္ရာကိုလည္း လက္တို႔ၿပီး သတိေပးလိုက္ၾကပါဦး။ ေက်ာင္းပြဲစားကေတာ့ သူပြဲစားခ ရဖို႔ပဲ အဓိကေလ၊ တခ်ိဳ႕ဆို ပိုၿပီးဆိုတာက ဒီမွာ S$800 ေလာက္နဲ႔ ေက်ာင္းအပ္လို႔ရတဲ့ နာမည္မရွိတဲ့ ဟန္ျပ ေက်ာင္းေသးေသးေလးေတြကို ျမန္မာျပည္မွာ ဟိတ္လံုးေတြ ထုတ္ၿပီး S$2000 ေလာက္နဲ႔ လက္ခံၿပီး ပြဲစားခ ယူေနၾကတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒီေရာက္မွ ဒုကၡေရာက္ၿပီး ပိုက္ဆံေတြ ႏွေျမေနၾကရတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။

အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ အရည္အေသြးကို ႏိုင္ငံတကာအဆင့္ ျမင့္ေအာင္ျမႇင့္ၿပီး အလုပ္ေကာင္းေကာင္း လာရွာဖို႔ ပါပဲ။ (တခ်ိဳ႕ကေျပာတယ္ ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္ပညာေရး၊ ဘယ္လို လုပ္ငန္းအေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ ဘယ္လို ႏိုင္ငံတကာအဆင့္ ျမႇင္လို႔ရမလည္း ဆိုၿပီး - အဲဒါဟာ ခပ္တုံးတံုး ႏိုင္ငံေရးသမားေယာင္ေယာင္၊ ဘာေယာင္ေယာင္ အခ်ိဳ႕ရဲ႕ ေအာင္ျမင္ေအာင္ မတည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀ ခပ္စုပ္စုပ္ကို နမူနာထားၿပီး ေျပာတဲ့စကားပါ၊ ဒီမွာ ျမန္မာမွ ျမန္မာ ဆိုၿပီး ျမန္မာျပည္က ရခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြနဲ႔ အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ ေကာင္းစားေနတဲ့ သူေတြ တပံုႀကီးပါပဲ။)

ကဲ အလုပ္လာရွာဖို႔ အသင့္ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ (ဘယ္ေလာက္မွ အသင့္ျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေနာက္တစ္ပိုင္းမွာ ထည့္ေရးထားပါတယ္) စကၤာပူကို လာမယ့္ ကိစၥ၊ Short Visit Visa ရဖို႔။ စကၤာပူအစိုးရက အလုပ္လာရွာမယ့္ သူေတြ၊ ေခတၱခဏ အလည္အပတ္လာမယ့္ သူေတြအတြက္ စကၤာပူမွာ ေနထုိင္ခြင့္ကို Short visit visa ၃ လအထိ အလြယ္တကူ ထုတ္ေပးပါတယ္။ ဘာေတြ လိုအပ္သလဲဆိုရင္ (ကုန္သည္ေတြရဲ႕ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ပံုစံကို ေက်ာ္ခဲ့ပါမယ္) အၾကမ္းအားျဖင့္ စကၤာပူႏိုင္ငံသား တစ္ဦးဦး ဒါမွ မဟုတ္ PR – Permanent Resident တစ္ဦးဦးရဲ႕ စကၤာပူကို လာေရာက္လည္ပတ္ဖို႔ ေခၚတဲ့ ဖိတ္စာ လိုပါတယ္၊ ဒါကလည္း ကိုယ့္အဆက္အသြယ္ ရွိရင္ ရွိသလို ဘာမွ မခက္ပါဘူး၊ အဆက္အသြယ္ မရွိခဲ့ရင္လည္း စကၤာပူက သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးဦးကို အကူအညီေတာင္းရင္ Pennisular Palaza ေပၚက ျမန္မာ ကုမၸဏီေတြက အက်ိဳးေဆာင္ခ ယူၿပီး အစအဆံုး လုပ္ေပးၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ႕အႀကံဳအရ ျမန္မာျပည္ကေန ကိုယ့္ရဲ႕ လိုင္စင္ဓါတ္ပံု(ေနာက္ခံအျဖဴေရာင္)နဲ႔ ဓါတ္ပံု တစ္ပံုရယ္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ Scan ဖတ္ထားတဲ့ ဖိုင္ရယ္ကို ပို႔ေပး႐ံုပါပဲ။ သူတို႔ ရဲ႕ အက်ိဳးေဆာင္ခက အၿပီးအစီး S$ 50 ပဲ ကုန္က်ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က စကၤာပူသံ႐ံုးကိုေတာင္ ၀င္စရာမလိုေတာ႔တဲ့ Visa ကို ရန္ကုန္က သူတို႔ရဲ႕ ႐ံုးခြဲမွာ သြားယူၿပီး ေလယာဥ္ကြင္း ဆင္းလာ႐ံုပါပဲ။

အဲလိုမဟုတ္ပဲ ကိုယ့္မိတ္ေဆြဆီကေန အဆက္အသြယ္နဲ႔ ဖိတ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အင္တာနက္ကေန ဖိတ္စာပံုစံ ဆြဲခ်ၿပီး စကၤာပူမွာရွိတယ္ ကိုယ္ကို ဖိတ္မယ့္သူက ျဖည့္ေပးရပါမယ္၊ ၿပီးရင္ အဲဒီဖိတ္စာရယ္၊ ဖိတ္တဲ့သူရဲ႕ PR card မိတၱဴရယ္နဲ႔ ရန္ကုန္မွာ ရွိတဲ့ စကၤာပူ သံ႐ံုးကို ၀င္ရပါတယ္၊ အသြားအျပန္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကေတာ့ Short Visit နဲ႔ လာမယ့္သူ ဘယ္သူမဆို ၀ယ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒီ အသြားအျပန္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ပါ ပူးတြဲၿပီး သံ႐ံုးကို၀င္ရင္ သံ႐ံုးကေန Visa ထုတ္ေပးပါတယ္။ စကၤာပူသံ႐ံုး၀င္ခက ရန္ကုန္မွာ S$ 20 ဆိုလား အတိအက် ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး။ Visa မွ လက္ထဲေရာက္ၿပီဆိုရင္ သြားဖို႔ ေတာ္ေတာ္ၿပီးသြားပါၿပီ။

D-Form လို႔ေခၚတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ လ၀က ရဲ႕ ျပည္ပထြက္ခြာခြင့္ ပံုစံကိုေတာ့ Online ကတင္ အလြယ္တကူ ေလွ်ာက္ထားလို႔ရပါတယ္။ (ျမန္မာျပည္မွာ လြယ္လြယ္ကူကူ eGoverment ဆိုလို႔ ဒါေလးတစ္ခု ျမင္မိတာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ညံ႔တာလဲ ပါမွာပါေလ..)။ ကိုယ္တိုင္လုပ္ပါ၊ အခ်က္အလက္ေတြ မွန္တယ္ဆိုရင္ တစ္ရက္ေတာင္ အခ်ိန္မကူးပဲ အလြယ္တကူ ထြက္ခြာခြင့္ျပဳတဲ့ ပံုစံကို ကိုယ့္ရဲ႕ အီးေမးလ္ထဲ ျပန္ေရာက္လာပါ လိမ့္မယ္ (လြယ္ကူအဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးထားတဲ့ ပ႐ိုဂရမ္မာ ကို၀ဏၰကိုနဲ႔ တာ၀န္ရွိသူေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)။ အဲ.. D-Form ေလွ်ာက္ဖို႔ ဘဏ္မွာ ေငြ ၂၀၀ က်ပ္ ႀကိဳသြင္းထားဖို႔ လိုပါတယ္၊ ဂ႐ုျပဳရမွာက အဲဒီ ဘဏ္က ျပန္ေပးတဲ့ ခ်လံကို ေလယာဥ္ကြင္းမွ ျပဖို႔ သိမ္းထားဖို႔ရယ္နဲ႔ ခ်လံမွာပါတဲ့ နံပတ္ကို အေသအျခာကူးၿပီး D-Form ေလ်ာက္ဖို႔ပါပဲ။ D-Form လည္းရၿပီ၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္လည္း လက္ထဲေရာက္ၿပီ၊ Visa လည္း အဆင့္သင့္ဆိုရင္ေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းဆင္းၿပီး အခန္႔သား ထြက္လာ႐ံုပါပဲ။

စကၤာပူရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ခ်န္ဂီေလဆိပ္ကို ေရာက္ရင္ ICA လို႔ေခၚတဲ့ စကၤာပူ လူ၀င္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရးက ကိုယ့္ရဲ႕ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ေပၚမွာ ပံုမွန္အားျဖင့္ တစ္လ သက္တမ္း ထုေပးပါတယ္။ (ကုိယ့္ပံုစံက သူတို႔ တိုင္းျပည္အတြက္ အဖိုးမတန္၊ ဖ်က္လို ဖ်က္ဆီး လုပ္မယ့္ပံုေပါက္ေနရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ႔)။ ပညာအျပည့္နဲ႔ ရင္ေကာ့ၿပီးလာတဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ သူတို႔က Welcome ပါပဲ။ အဲဒါဆိုရင္ စကၤာပူေရာက္ၿပီ၊ ၿပီးၿပီေပါ႔။ သက္တမ္းတစ္လအတြင္းမွာ အလုပ္မရခဲ့ဘူးဆိုရင္ Online ကေန ေနာက္ထပ္ တစ္လ လြယ္လြယ္ကူကူ ထပ္တိုးလို႔ရပါတယ္၊ ဘယ္သူမ်က္ႏွာမွ ၾကည့္စရာမလိုပါဘူး၊ ႏွစ္လ ျပည့္ေတာ့မယ္၊ Online ကလည္း သက္တမ္း တစ္ႀကိမ္တိုးၿပီးၿပီ၊ အလုပ္လည္း မရေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ ICA Building ကို လူကိုယ္တိုင္သြားဖို႔ လိုပါတယ္၊ ဆက္ေနဖုိ႔ လုိအပ္ေနလို႔ သက္တမ္းတိုးေပးပါဆိုၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပရင္ ပထမအႀကိမ္ အျဖစ္ ၂ ပတ္ ထပ္တိုးေပးပါတယ္၊ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္သြားရင္ ဒုတိယအႀကိမ္ ေနာက္ထပ္ ၂ ပတ္ ထပ္တိုးေပးပါတယ္၊ စုစုေပါင္း ရက္ ၉၀ ေပါ႔။ တကယ္လို႔ ကိုယ့္ဘက္က ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ျပင္ဆင္လာတယ္ဆိုရင္ အလြန္ဆံုး ၂ လအတြင္းမွ အလုပ္ရၾကပါၿပီ။

ျမန္မာျပည္က မထြက္ခင္ မေမ႔ခဲ့ဖို႔က ဘြဲ႕လက္မွတ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အျခားတတ္ကၽြမ္းတဲ့ ေအာင္လက္မွတ္ မိတၱဴမွန္သမွ် ႏိုထရီျပန္ခဲ့ဖို႔ပါပဲ။ ျပည္ပကေပးတဲ့ အဂၤလိပ္လို ေရးထားတဲ့ လက္မွတ္ေတြကိုေတာ့ ႏိုထရီ ျပန္စရာ မလိုပါဘူး။ အေရးႀကီးတာက ျမန္မာႏိုင္ငံကရတဲ့ ဘြဲ႕လက္မွတ္ပါ။ အဖိုးမတန္ဘူးလို႔ မရတဲ့သူေတြနဲ႔ ကိုယ္ဟာကိုယ္ တန္ဖိုး မထားတတ္တဲ့သူေတြက ၀ိုင္းေျပာေနၾကေပမယ့္ စကၤာပူအစိုးရကေတာ့ အဲဒါကို တေလးတစား အသိအမွတ္ျပဳထားပါတယ္၊ ဘြဲ႕ရမဟုတ္ရင္ SPass ေလွ်ာက္လို႔ မလြယ္ပါဘူး။ (အပိုင္း-၂ ေမွ်ာ္ .....)

၂၀၀၇ ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္္ေန႔၊ ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ ၂၁ နာရီ ၃၀ မိနစ္မွာ စကၤာပူကို ေရာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ေတာ႔ ပထမဆံုးေသာ ျပည္ပ ခရီးစဥ္ပါ။ သူတပါးေျမ၊ သူတပါးေရ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ နည္းနည္းေတာ့ ရင္ခုန္ပါတယ္။ အဲလိုပဲ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ္႔ေရကို ခြဲခဲ့ရတဲ့ အတြက္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။

ကိုယ့္ကို ကိုယ္ အားေပးရတယ္၊ “ငါက ႏိုင္ငံအႀကီးႀကီးကေန လာတာ၊ ငါက IT Professional တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာ အေတြ႕အႀကံဳေတြ လိုခ်င္လို႔ လာလုပ္တာ။ ငါတို႔က သမိုင္းရွိတဲ့ တိုင္းျပည္က ကြ” လို႔။

 ဟုတ္တယ္ေလ လာခ်င္လြန္းလို႔ ကၽြန္စိတ္နဲ႔ လာတာမွ မဟုတ္တာ အေျခအေနအရ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္မွာ လွ်ပ္စစ္မီး ပံုမွန္မလာတာ(ခဏခဏ အၿမဲတမ္းပ်က္ေနတာ)ရယ္၊ အင္တာ နက္တစ္၀က္ ပ်က္တစ္၀က္ ျဖစ္ေနတာရယ္၊ အိုင္တီသမား ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တစ္လ သိန္း ၂၀ ေက်ာ္ မ၀င္ႏိုင္တာရယ္(ကၽြန္ေတာ္ ညံ႔တာလဲ ပါမွာပါ)ေၾကာင့္သာ ထြက္ခဲ့ရတာကိုး…။ ကၽြန္ေတာ္ ေသနတ္ ကိုင္ၿပီး စစ္မတိုက္ဖူးေပမယ့္ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္တယ္။ ပုဂံေသြး ပါလို႔ ပိုၿပီးခ်စ္တယ္။

စကၤာပူမွာ ေနရတာ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပပါတယ္။ အားလံုး အဆင္ေျပေအာင္လည္း တာ၀န္ယူ လုပ္ေပးထားၾကတာကိုး။ ေရမွန္တယ္၊ လွ်ပ္စစ္မီးမွန္တယ္၊ ငါးမိနစ္ တစ္စီး ေျပးေနတဲ႔ ေျမေအာက္ရထား၊ အဲကြန္းေတြ တပ္ထားတဲ့ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ဘတ္စ္ကားႀကီးေတြနဲ႔ စနစ္က်တဲ့ အခ်က္ျပမီးစနစ္ (ကၽြန္ေတာ္တို႔ မႏၲေလးလို ႏွစ္ဘက္စလံုးနီတာ၊ ႏွစ္ဘက္စလံုး စိမ္းတာ မျဖစ္ဘူး)၊ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ လမ္းေတြ၊ ဘယ္သူမဆို အလြယ္တကူ ၀ယ္ကိုင္လို႔ ရတဲ့ ဟန္းဖုန္းေတြ (လူတိုင္းကိုင္ႏုိင္ၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ညီေလး ေက်းဇူးနဲ႔ ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း ဟန္းဖုန္းကိုင္ေနၿပီ)၊ ၾသ … ေန႔စဥ္ ဘ၀မွာ ညဥ္းျငဴစရာမရွိေတာ့လို႔မ်ား သူတို႔ တစ္ေတြ အႀကံေကာင္း ဉာဏ္ေကာင္းေတြ ထြက္ေနေလေရာ႔ သလားလို႔ေတာင္ ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။ “… လမ္းပမ္း ဆက္သြယ္မႈ လံုၿခံဳ ေခ်ာေမြ႕ေစေရး …” ဆိုတဲ့ စာသားကိုလည္း တန္ဖိုးထားလိုက္မိပါတယ္။

၂၀၀၈ ဇန္န၀ါရီ ၁၉ ရက္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခု ေျဖရတယ္၊ အဲဒီေန႔မွာပဲ အေပါင္းအသင္း၊ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ကူညီ ေဖးမမႈေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္အကိုင္ေကာင္း တစ္ခုကို ရလိုက္တယ္။ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္း ဆို ဒီမွာက ျမန္မာေတြလည္း အရမ္းမ်ားေနၿပီေလ … ။ ကၽြန္ေတာ္လိုပဲ မီးမမွန္လို႔၊ အင္တာပ်က္လို႔ ထြက္လာတဲ့သူ ဘယ္ႏွစ္ဦး ပါလဲေတာ့ မသိဘူး။ Toa Payoh တိုပါး႐ိုး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ Peninsular Palaza ပန္နီဆူလား ပလာဇာ ကိုသြားရင္ ျမန္မာေတြ စကၤာပူမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနလဲဆိုတာ သိသာႏိုင္တယ္။

ဘယ္ကိုမွ ေကာင္းေကာင္း မလည္ပတ္ျဖစ္ေသးေပမယ့္၊ Toa Payoh ဘုန္းႀကီးေက်င္းကိုေတာ့ တစ္ပတ္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ ေရာက္တယ္၊ အဓိဌာန္ ေအာင္တယ္ ေျပာရမွာေပါ႔ ဒီကိုေရာက္ၿပီး သံုးပတ္အတြင္းမွာ အလုပ္ရတယ္။ Toa Payoh ကို ေရာက္ရင္ ကိုယ္႔ေျမ ကိုယ္႔ေရ ေရႊျပည္ႀကီးကို ပိုလြမ္းေလပဲ။ ေရႊေရာင္ တ၀င္း၀င္းနဲ႔ ဘုရားေတြကိုလည္း လြမ္းတယ္၊ ဟိုး…ေတာင္ထိပ္က ထံုးျဖဴျဖဴ ဘုရားေလးေတြကိုလည္း လြမ္းတယ္။ မနက္မနက္ဆို သကၤန္း တလႊားလႊားနဲ႔ ဆြမ္းခံၾကြၾကတဲ့ မႏၲေလးက သံဃာေတာ္ ဆရာေတာ္ ဘုရားေတြကိုလည္း လြမ္းတယ္။

ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ ႐ႈပ္ေနေတာ့ ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ အိုင္တီေဆာင္းပါးလည္း မေရးျဖစ္ဘူး၊ သတင္းေတြလည္း မေရးျဖစ္ဘူး၊ Blog လည္း မေရးျဖစ္ဘူး၊ email နဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး ဘာလို႔ မေရးျဖစ္တာလဲ စိုးရိမ္တႀကီး ေမးၾက ျမန္းၾကတဲ့ သူေတြ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆို ေရးျဖစ္ေတာ့မွာပါ။ တစ္ပတ္တစ္ခါ ASP.NET lesson ကိုလည္း ေရးျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီရက္ပိုင္းလည္း မေရးျဖစ္လို႔သာပါ၊ ရင္ထဲမွာ ေရးခ်င္ေနတာေတြက ဗလပြ။

NTU မွာ Researcher လုပ္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာ လူေတာ္လူေကာင္းေလးေတြ ေဆာင္းပါး၊ PHD လုပ္ေနတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ စာတမ္းနဲ႔ ျမန္မာလူငယ္ေတြအတြက္ နည္းမွန္လမ္းမွန္ ႀကိဳးစားနည္းေတြ၊ Carrer Expo ဆိုၿပီး လုပ္သြားတဲ့ JobsDB ရဲ႕ ျပပြဲအေၾကာင္း၊ ေနာက္ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ကၽြန္ေတာ္ ႀကံဳရမယ့္ အေတြ႕အႀကံဳ ခံစားခ်က္ေတြကို လူငယ္ေတြ အက်ိဳးရွိေအာင္ ေ၀မွ် ခံစားသြားမယ္လို႔ ေျပာရင္းနဲ႔ပဲ …. (႐ံုးသြားရေတာ့မယ္၊ ဒီေန႔က ပထမဆံုး တက္ရမယ့္ေန႔ေလ။)